De diagnose kanker. Dat komt binnen. Maar ik heb geluk……..
Ik heb de diagnose kanker van nabij meegemaakt. Bij mijn lieve moeder, 8 jaar geleden, 5 maanden na diagnose overleden aan uitgezaaide longkanker. Bij mijn schat van een schoonvader, december vorig jaar overleden 3 maanden na diagnose uitgezaaide darmkanker. Zij hadden geen keuze en stonden met de rug tegen de muur. 1 op de 3 mensen krijgt te maken met kanker, ook hele jonge mensen, ook kinderen. Ik heb wel een keuze, dat is mijn geluk.
Mijn geluk is dat mijn perspectief genezing is, dat ik nog net op tijd was voordat de kanker zich verder kon uitzaaien.
Mijn geluk was ook dat in mijn ziekenhuis de operaties nog doorgingen ondanks de Covid drukte en mijn gynaecoloog mij binnen 2 weken na ontdekking van de tumor al op de operatietafel had.
Wat mij gelukkig maakt is mijn fantastische gezin, het vizier staat vooral gericht op de patiënt, maar vergeet niet wat naasten doormaken, de machteloosheid, het moeten toezien, al die spanning. Ik ben zo trots op hoe zij het doen, ongelofelijk.
Mijn geluk is dat de liefde stroomt, dat ik lieve familie en vrienden heb.
Over een ruime week krijg ik mijn 3e kuur, en dan zit ik op de helft van de chemobehandeling, ik kan het niet geloven dat de tijd zo snel gaat. En toch ondanks de zwaarte van dit traject, is het ook een mooie tijd, waarin ik geniet van fijne ontmoetingen, van buiten zijn in de natuur en van nog zoveel meer.
De bijwerkingen van de chemo vallen enorm mee, dus daar ben ik dankbaar voor en ik hoop dat dit zo blijft.
Er wordt vaak tegen mij gezegd, “wat knap dat je er zo positief instaat”. Als ik eerlijk ben, dan zou ik niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Soms probeer ik bij mezelf te voelen, is dit een masker, probeer ik iets niet te voelen, ben ik niet bang dan? Natuurlijk voel ik soms wel eens even een onzekerheid, “wat als”? Bij 6 op de 10 vrouwen keert eierstokkanker terug, en dan is er geen genezing meer mogelijk. Die onzekerheid omarm ik dan maar even heel liefdevol en dan weet ik ook dat er zo’n verschil is in alle ziektebeelden bij eierstokkanker, elke patiënt is uniek en daar houd ik me dan aan vast.
Ook ben ik wel bezig met de vraag, “waarom heb ik kanker gekregen”, en dat is dan niet vanuit boosheid, maar meer vanuit een onderzoekende houding van “hoe leefde ik dan?”. “Was er toch te veel stress, kan ik dingen misschien anders doen, leefde ik dan niet volledig vanuit mij en wat ik wil in het leven”? Ik voel dat deze bewustwording goed is, niet vanuit het idee dat je het krijgen van kanker helemaal kunt voorkomen, maar de kans daarop kun je beïnvloeden door leefstijl; daar geloof ik wel in. En gelukkig heb ik momenteel de tijd en de rust om mij hierin te verdiepen. Het boek Antikanker van Dr. David Servan-Schreiber ben ik momenteel aan het lezen en hij is daarin voor mij een inspirerend voorbeeld.
Als je in angst leeft, dan leef je niet echt. En ik wil leven en genieten en hopelijk nog een tijdje aan deze kant blijven.
Leven in liefde, verbonden met mijn dierbaren, of ze nu hier zijn of in het hiernamaals. Ik voel me gedragen. Wat een geluk!
Een hartgroet van Mirjam