Vandaag 7 maanden geleden, op 4 maart, kreeg ik de diagnose eierstokkanker,
op 18 maart werd ik geopereerd,
op 19 april kreeg ik mijn eerste chemokuur,
op 23 juli belandde ik voor 5 dagen in het ziekenhuis met een infectie en werden er 2 cystes ontdekt
op 6 september kreeg ik mijn 6e en laatste chemokuur
op 30 september tijdens mijn laatste afspraak bij de oncoloog ontving ik de positieve uitslag dat mijn CT scan en bloed er goed uitzien! Ik kon alleen maar hopen op dit bericht en deze afsluiting van het traject, oh wat ben ik blij!
De afgelopen maanden zat ik in een rollercoaster, natuurlijk was er angst en onzekerheid, voelde ik me soms kwetsbaar, verdrietig en gespannen, maar gelukkig overheerste de liefde, geluk, compassie, zachtheid, positiviteit, dankbaarheid en trots.
Het was leven in een bubbel van ziekenhuisafspraken, van chemo naar chemo, van bloed prikken en controle. En dat doe je, want je hebt een doel. En dat doel is dat je elke minuscuul kwaadaardig celletje wat er misschien nog rondzweeft in je lijf wilt vernietigen met de chemo. Ik leefde in het moment, plannen doe je minimaal, er is een focus.
Maar daarnaast was er ook vooral genieten van wat ik wel kon, van wandelen en fietsen in de mooie natuur, van vriendschap, fijne gesprekken en ontmoetingen. Ik ben zo dankbaar voor alle lieve mensen om mij heen en dat ik relatief goed door de chemo ben heen gekomen.
Mijn schat René en mijn lieve Olaf, Aron en Tim zijn mijn pijlers, mijn basis waar ik op kon en kan terugvallen. Kanker heb je met elkaar, het beïnvloedt het gehele gezin. Ik ben zo trots op ze! Ik heb ook zo’n bewondering voor mijn vader. Zeker ook omdat hij mijn moeder aan kanker heeft verloren en er dan veel herinneringen en verdriet naar boven komt van die periode. Hij is zo dapper geweest.
En nu, nu kijken we weer vooruit, en vooral in dankbaarheid. Ik kan het soms nog haast niet geloven, dat ik weer vrij ben, want zo voelt het, nog meer kan gaan genieten omdat ik me lichamelijk steeds beter voel en nog zal gaan voelen. Er zijn momenten op de dag, waarop ik zomaar ontroerd raak van geluk, dat het weer gewoon en normaal is in mijn leven.
Maar er is ook een andere gewaarwording, dat ik het vertrouwen in mijn lijf weer wil terugvinden. Dat er een zekere alertheid mag zijn voor wat ik voel, maar in redelijkheid. En dat zal even moeilijk zijn, of misschien voor altijd moeilijk blijven.
Ik wil in ieder geval nog meer vanuit mijn hart leven, dat is een verlangen wat meer naar boven komt nu ik dit heb meegemaakt. Nog meer keuzes maken vanuit gevoel, intuïtie en minder vanuit planning en redenatie.
Garanties als het gaat over mijn gezondheid en of de kanker wegblijft heb ik niet, maar dat heeft niemand in het leven. De komende 3 jaar blijf ik elke 3 maanden onder controle bij de gynaecoloog en dat is prima, geeft mij ook houvast.
In mijn vorige bericht van 15 september heb ik al beschreven hoe ik mijn praktijk weer rustig wil gaan opbouwen. Ik heb er zin in en het kriebelt, dus dat lijkt mij een heel goed teken. Maar tegelijkertijd besef ik dat het goed is om ruimte te hebben om de afgelopen 7 maanden te laten bezinken. Stukje voor stukje, beetje bij beetje kijk ik dankbaar vooruit. Dus deze maand geniet ik vooral nog even van veel leuke dingen doen en niets persé moeten. Wat een geluk!
De foto bij dit artikel is van het Lake Louise in Canada, Banff. Naast mijn liefde voor Zeeland en de zee, ben ik tijdens meditaties door middel van visualisatie vaak “terug gegaan” naar deze plek. Ik was hier 6 jaar geleden samen met mijn gezin, het is er zo prachtig en mooi! Ik gun iedereen zo’n mooie plek, waar je op ieder moment van de dag in gedachten even naar toe kunt, waar het veilig en ontspannen is.
Een hartgroet van mij voor jou! X