Ik ben nu bijna op de helft van mijn chemotherapie behandeling. En tot nu toe ervaar ik nog steeds een enorme dankbaarheid. Dat het voor mij goed te dragen is, dat de bijwerkingen zich vooral concentreren op mijn energie niveau en helaas ook op het uitvallen van mijn haar.
Mijn bijna kale koppie is vooral confronterend voor mijn naasten, als ik dat niet zou hebben, zeggen ze, “dan zou je er bijna geen erg in hebben dat je een chemobehandeling ondergaat”. Maar ook voor mezelf is het continu verliezen van haar, en onder de douche stappen met een zucht met hoeveel haar je er weer uit komt wel lastig, dat geef ik eerlijk toe. Maar tegelijkertijd zeg ik tegen mezelf “het is tijdelijk”, ik heb een prachtig haarstuk en ik heb nog wel wat haar wat ik onder een petje of hoed uit kan laten komen. Dus ook hier ben ik dankbaar voor.
Loslaten is denk ik wel het aller moeilijkste in dit hele proces. Ik dacht dat ik dat al heel goed aan het doen was door mijn praktijk te sluiten, zodat ik alle rust heb en er niets persé moet.
Maar natuurlijk had ik in mijn agenda wel om de 3 weken mijn kuren ingepland en gekeken wanneer ik dan ongeveer “klaar” zou zijn.
Met het bloedprikken voor mijn 3e kuur op 27 mei (voor elke nieuwe kuur prik ik 4 dagen van tevoren bloed en worden een aantal bloedwaarden gecontroleerd) kreeg ik van de oncoloog al te horen dat 1 bloedwaarde nog niet voldoende was hersteld om de kuur te laten starten. Maar hij verwachtte wel dat deze misschien bij zou trekken. Dus op maandagochtend wel naar het ziekenhuis, bloed prikken en als het dan goed was zou ik mogen beginnen aan de 3e chemo. Ik voelde me goed en ging vol vertrouwen naar het ziekenhuis. Maarrr helaas, één bloedwaarde was nog niet voldoende en ik moest weer naar huis.
Tja hoe voelt dat dan, eerst teleurstelling, want je wilt zo graag door, ook een beetje boos dat je lijf je toch in de steek laat en dan is er ook ruimte voor verdriet. En waar ik dan precies om huilde, tja om alles denk ik. En het mocht er allemaal zijn, want in het doorlopen van al deze emoties ontdekte ik ook wat nieuws, namelijk dat ik nog meer wil loslaten, nog meer het mag laten komen zoals het komt. Nog meer in het moment wil zijn, in het moment wil leven. Bij chemo 2 was ik bijvoorbeeld in mijn hoofd al met chemo 3 bezig en dat ik dan op de helft zou zitten.
Mooi he wat je dan zo tegenkomt bij jezelf en dat ik nog meer kan vertrouwen op heel veel zachtheid en liefde, dat mijn lijf dus soms wat langer tijd nodig heeft. Dat ik nog wel meer uit mijn hoofd en in mijn lijf mag duiken door bijvoorbeeld ontspanning en meditatie.
Dus om dat meteen in praktijk te brengen ben ik de dag erna heerlijk naar Zeeland gereden en heb fijne wandelingen op het strand gemaakt. Ja, daar, lopend op mijn blote voeten in de branding, voel ik me vrij en kom ik nog gemakkelijker in contact met mezelf.
Een week later waren mijn bloedwaarden trouwens wel goed en heb ik mijn 3e chemo gekregen.
Dus loslaten, los komen van een planning en al mijn gedachten hierover. En het nog meer laten, laten gebeuren. Dag voor dag.
Ja ik denk wel dat ik dat kan.
hartgroet van Mirjam