Lieve mensen,
Het is weer tijd voor een tussenstand. Er is een hoop gebeurd tussen mijn vorige post en nu.
Op 23 juli hoorde ik ‘s ochtends na het bloedprikken van de oncoloog dat, na een week vertraging, mijn bloed goed was en ik de maandag erna mijn 5e chemo zou mogen. Maar dezelfde dag lag ik ’s avonds in het ziekenhuis met een bacteriële infectie. Zo kan een dag dus lopen.
Op de Eerste hulp afdeling werd tijdens een eerste echo van mijn buik, waar ik pijnklachten had, 2 cystes ontdekt, waarvan er 1 ontstoken was. Gelukkig werd er diezelfde avond nog een CT scan gemaakt en daarop bleek dat alles er positief uitzag en er geen verdenkingen waren van kwaadaardige cystes.
Van angst en verdriet, ging ik naar opluchting en daarna toch ook weer naar twijfel, “is het echt goed, het zou toch niet?”.
Ook voor mijn lieve naasten was het weer schrikken en een rollercoaster. Ik heb 5 dagen in het ziekenhuis gelegen met antibiotica infuus en daarna mocht ik de kuur thuis afmaken met pillen. Gelukkig maar. Wel had ik een aardige jas uitgedaan. Als ik in de spiegel keek, zag ik nu voor het eerst een wit en grauw gezicht en ook in energie had ik best veel ingeleverd.
En dan is het weer langzaam opveren, opbouwen, meebewegen in een tempo dat goed voelt voor mijn lichaam.
Dat meebewegen is wel een dingetje hoor, want soms wil je zo graag en dan voel je eigenlijk: “ beter van niet”. Maar ik ben er weer inmiddels! Mede dankzij de zomer (die ik zo stiekem wel heerlijk vind), onze fijne plek in Zeeland, mijn lieve mannen, familie en vrienden en alle steun op afstand. Ik voel me goed en gelukkig werd dat afgelopen vrijdag ook bevestigd door mijn bloedwaarden en een nieuwe CT scan die is gemaakt.
Natuurlijk heb ik nog veel vragen als het gaat om mijn cystes en hoe nu verder, maar gelukkig kan ik binnenkort bij de gynaecoloog terecht om daar wat meer over te horen en vertrouwen in te krijgen. Echte zekerheid en garanties krijg ik niet meer, dat weet ik. Daar heb ik mee te leren omgaan, om daarin mee te bewegen. Ik merk ook dat gevoelens van angst en verdriet heel snel kunnen worden afgewisseld door enorme dankbaarheid en geluk over wat er wel is. En het is allebei goed.
Het is net als de stroming in zee, er tegenin willen zwemmen is niet altijd de oplossing, vechten kan juist tot uitputting leiden, terwijl je als je je even mee laat gaan, je later misschien wel op eigen kracht verder kan zwemmen.
Vandaag heb ik dus mijn 5e chemo gekregen, en daar ben ik ook zo blij om, dat ik daarmee door kon gaan. En dat ik nu kan zeggen: “nog maar 1”. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik er nog niet ben en er vele controles zullen volgen, maar dan is dit traject tenminste afgerond.
Na een heerlijk weekend met mijn mannen, beweeg ik voorlopig mee op een golf van dankbaarheid, liefde en vertrouwen, ondanks de chemo van vandaag. Voelt lekker joh!
Dikke kus voor jullie allemaal.